Wie middenin een scheiding zit, kan zijn kroost een dienst bewijzen door dit nieuwe boekje in huis te halen. Het prentenboek ‘Uit elkaar’ steunt kinderen wiens ouders uiteen gaan. Het is niét gemaakt door een gescheiden moeder die af moet van een schuldgevoel. Schrijfster en illustrator Veronique Puts (49) heeft een goed leven zonder kinderen aan de zijde van… Geert Hoste. Vlaanderens bekendste komiek nam dit boekje kritisch onder de loep voor het naar de uitgever vertrok. «We zijn elkaars grootste criticus».

Ingrid De Vos

«Ik zie veel scheidingen in mijn omgeving. Ex-partners gaan soms zo gruwelijk te keer dat hun oogappels oorlogskinderen worden», schetst Veronique Puts waarom ze een prentenboek over echtscheiding maakte. De hoofdrol gaf ze aan Acht, een kind van wie ze in het midden laat of het een jongen of een meisje is. In eenvoudinge bewoordingen («er zitten blauwe plekken op het hart van Acht») stopt ze alle emoties van ruzie, schaamte en verdriet over de scheiding in het boek, maar ook verklaringen voor juridische termen waar het kind plots van hoort (bezoekrecht, vonnis, alimentatie..). In het boekje is er ook ruimte voor de eigen gedachten van het kind. «Ze kunnen opschrijven hoe ze zich voelen bij de ruzies, de scheiding of het feit dat ze nu in twee huizen wonen. Zo krijgen hun emoties meer waardering. Doorgaans maken volwassenen daar te weinig ruimte voor — vaak goedbedoeld, om de kinderen te sparen».

Heeft u zich door specialisten laten influisteren welke elementen zeker aan bod moesten komen? «Neen, ik ging gevoelsmatig te werk. Spits, de lievelingsknuffel van Acht, brengt in dit boekje troost. Dat deed Spits ook al in mijn vorige boekje voor kinderen die afscheid moeten nemen van iemand die is overleden. Dat is een belangrijk thema in mijn leven. Ik heb intens verdriet beleefd toen mijn eerste man stierf op zijn 31ste. Net dan word je gevoelig voor de gevoelens van anderen. Dat maakt dat je anderen beter begrijpt en troost kan bieden. Zo werd ik een trooster. Je kan groter worden dan de nare situatie waar je inzit. In dit boekje laat ik dat vertellen door de grootvader. Ik hoop dat ik de kinderen een ruggensteuntje kan bieden bij het vinden van de kracht, die in hen schuilt. Dat ze altijd een lijn kunnen trekken, om dan opnieuw uit de startblokken te schieten. Want geluk is maakbaar».

Zelf vond Veronique Puts opnieuw geluk bij Geert Hoste. Dat hij een bekende komiek was, wist ze niet toen ze hem tegen het lijf liep. Puts is immers Nederlandse en woonde toen in Rotterdam. «Ik ging lunchen met een vriendin in Antwerpen. Zij was bevriend met een vriend van Geert. We raakten toevallig aan de praat, en 15 jaar later zijn we nog altijd aan de praat. Ondertussen zijn we 7 jaar getrouwd, en zijn we mekaars grootste criticus. Tijdens zijn shows registreer ik de reacties van het publiek op elke grap, en op basis daarvan slijpt Geert bij. En hij zoekt de schoonheidsfoutjes in mijn boekjes. Het laatste woord is dan aan mij».

Pas na haar verhuis naar Vlaanderen legde Puts zich toe op kinderboeken. Daarvoor tekende ze jarenlang als illustrator voor kranten. «Daar leerde ik dat je tekening de lezer ogenblikkelijk moet aanspreken, of hij is wég. Zeker voor kinderen moet je intens tekenen».

Grappig dat u eigenlijk studeerde voor mode-illustrator. «Ik zat in de mode-afdeling aan de academie van Breda in de klas met Marlies Dekkers, van het ondergoed. De figuurtjes op mijn tekeningen zijn altijd heel goed aangekleed», lacht Puts. Dat ze iets met tekenen zou doen, besliste ze al heel snel. «Ik ben blind aan één oog en tot mijn 10 jaar heb ik daar veel mee gesukkeld. Ik had geen dieptezicht, waardoor ik moeilijk kon moedoen met verstoppertje of zo. Tekenen was veilig, en ik deed het dan ook. Al vrij snel vond ik dat ik dat beter kon dan anderen. Ik ben blij dat ik met mijn creativiteit kan doorgeven hoe ik tegen de dingen aankijk».