Chatblieke is dood. Mijn liefste Chatblieke is dood. De Firma List en Bedrog bestaat niet meer. Mijn hart is in duizend stukken gebroken.
Mijn zwarte meisje had een piepje in haar ademhaling. Een kleinigheidje dachten we. Maar het ging niet over. En dus bracht ik haar naar de dokter. Om haar te onderzoeken moest ze onder narcose gebracht worden. Daarbij is het misgegaan. Ze kreeg een allergische reactie op een inspuiting. Aan het einde van de middag sprak de witte jas de afschuwelijke woorden: ‘Gaat u maar even zitten. Ik heb slecht nieuws voor u.’ De dokter moest het verhaal drie keer herhalen voordat ik het een beetje begon te begrijpen. Het was avond en donker toen ik Chatblis mee naar huis kon nemen. In een dekentje op mijn schoot in de auto. Warme tranen op een veel te koud vachtje. We legden haar in een oud wijnkistje en lieten Pernod afscheid nemen. De volgende ochtend begroeven we haar. Onder de hortensia’s, juist op de plek waar ze dagen geleden nog een kikker ving.
Er is groter verdriet in de wereld. Er worden scholen gebombardeerd en vliegtuigen uit de lucht geschoten. Ik heb mensen begraven die me zo, zo lief waren. Ik leef niet in een droomwereld. Maar het verlies van dit kattenmeisje treft me als een moker. Zo klein, zo eigenzinnig maar bovenal zo lief. Lief voor mij. Lief voor mijn man. En bovenal lief voor Pernod, haar druktemaker, soulmate en medeoprichter van de firma. Niks dan liefde en onschuld. Dagenlang loop ik rond met het gevoel dat er een steen op mijn hart ligt. De wereld is kouder geworden, mijn huis leger en het lijkt alsof ik niet goed ademen kan. Mijn ogen zoeken haar silhouet, mijn oren denken haar nageltjes op de vloer te horen. Haar lievelingsplekjes in huis echoën van de leegte. Ik spreek mezelf toe. ‘Kom op. Liefhebben en loslaten horen bij elkaar. Het is niet je eerste keer. Haal adem. Ga naar buiten. Koop desnoods nieuwe schoenen. Het komt wel weer goed.’
En elke keer als het dan een beetje beter gaat, kijk ik naar Pernod. Pernod die er niks van snapt. Pernod die zijn vriendinnetje zoekt. En dan ga ik weer in scherven, nog erger dan de eerste keer.
Ik wist het al een tijdje van Chatblis, maar heb nu pas naar het filmpje gekeken… Tranen rollen over mijn wangen, zo ontroerend mooi en dan je tekst, het grijpt je naar de keel. Lieve Veronique, ik weet dat je Chatblis nog mist en dat dat nooit zal verdwijnen maar Pernod en Cootje, ik beeld me dan in dat het zieltje van Chatblis in Cootje verder leeft… Je bent echt een prachtige, gevoelige dame met intense gevoelens voor jouw poezen zoals ik en mijn dochter dezelfde gevoelens hebben voor onze 2 schatten. Mag er niet aan denken dat ooit de tijd aanbreekt dat we afscheid moeten nemen, hoop dan kracht te putten uit jouw mooie teksten.
Het lezen van Chatbils haar verhaal doet me keer op keer huilen ik weet precies wat je voelt Veronique ik heb 3 maanden na elkaar een poezekindje verloren 2 van ouderdom en ziekte en 1 tje die ze hebben doodgereden😢😢 ik weet wat je voelt als je zegt dat U hart in duizend stukken was en als je er aan denkt nog steeds.Heel veel sterkte Veronique.
Het verhaal ook nog eens gelezen en helemaal terug gekatapulteerd naar het verdriet en gemis van mijn froemeltje. Een kat is een huisgenootje een gezinslid bijna als een kind…. iets dat ze uit je hart rukken… begrijp het helemaal en dan ook Zo jong nog en dan zo onverwacht, lieve veronique…. je bent een schat. IK HOU VAN JE.
Dit verhaal beschrijft precies hoe ik me nu voel… mijn hart in 1000 stukken… 😢
Ken helemaal het gevoel! Heb al drie kattenmeisjes verloren,da’s het probleem als je zelf ouder wordt! Je moet ze afgeven,en het doet steeds evenveel pijn! Het went nooit,en op dagen zoals deze komen die herinneringen weer scherp naar boven!
Dit verhaal blijft me raken, ook beetje angst inboezemen omdat juist vandaag ons kleine Pompoentje ook in slaap wordt gebracht om te kijken naar waarom haar longen het niet doen zoals ze zouden moeten. Dus we wachten bang af vandaag en ik hoop dat haar korte leventje nog niet voorbij is, dat ze straks wakker wordt en mee naar huis kan met plan van aanpak. Ondertussen denk ik aan iedereen die een kostbaar leventje moet of moest loslaten en verder moet gaan ..dikke knuffel
Sterkte Wietse. Ik hoop met jou mee dat pompoentje terug mee naar huis mag nemen 🙁
Veel sterkte Wietse.
Ik duim voor dat rode schatje, Wietse…
Aan iedereen die een geliefd dier moet afgeven , een dikke troostknuffel.
Het verhaal van Chatblis haar dood heeft me toen erg aangegrepen. Je voelt liefde voor zo’n dier en dan komt de dag dat je het moet laten gaan . Ik denk nog vaak terug aan mijn hond Rakki , 14,5 jaar is hij mogen worden en na één nacht was het plots gedaan . Het moment dat de dierenarts de eerste injectie geeft … de blik die je van je lieverd nog krijgt , de tranen die als een waterval uit je ogen stromen … en dan de laatste prik en het gevoel hoe je het leven uit z’n lijfje voelt wegglijden. Hij was mijn toeverlaat , mijn knuffel , mijn compagnon de route . Voor sommigen overdrijf je maar dat zijn diegenen die niet weten hoe het voelt om een dier zó graag te zien.
Toen vorig jaar ‘onze’ Spirou overreden werd had ik het dagenlang moeilijk , toen ik haar optilde was haar kleine lijfje nog warm en dacht dat het nog goed kwam maar helaas. Zij heeft hier bij ons de thuis gekregen die ze bij haar eigen mensen nooit gekend heeft en dat geeft me een fijn gevoel. Haar plekje achter in de tuin is voor mij een geruststelling dat ze nooit of nimmer nog pijn gedaan zal worden.
Een rustgevend gevoel hé Bettyke. Dicht bij jou xxx
Ja hoor Christeltje , het zou niet anders gekund hebben. X
❤
Lieve Veronique. Jouw vehaal snoert mij de mond.Ze aangrijpend. Zo voelbaar en begrijpbaar. Ik heb mijn Tinneke van 8 jaar ook onverwachts moeten laten gaan toen. Had de nierziekte. Kreeg al een jaar medicatie daarvoor. Het ging goed. Zij bleef even speels en gekjes doen. Ze kwam mij ook altijd hier fier tonen als ze een muisje had gevangen. Ze bleef wel op een afstand staan van mij want de kapoen wist heel goed dat ik achter haar aan liep om het muisje als nog nog te kunnen redden. We liepen van de keuken naar de living vandaar naar de tweede living zo de bergplaats in dan naar buiten en terug opnieuw binnen de ronde tot dat ze het muisje had dood gepitst tussen haar tandjes en spuwde ze dan uit voor m’n voeten. Zo grappig dat snoetje dan. Maar wel heel erg voor het muisje. (Heb er wel een paar kunnen redden hoor). Tot op een dag. Ze ging op een plaats liggen waar ze nog nooit had gelegen. Ze keek heel diep en triest in mijn ogen. Kreeg kippevel en angst over me heen. Ik wist meteen dat het fout zat. Dierenarst gebeld. Kwam naar thuis om haar geen stress te bezorgen. Da onderzocht haar. Ik voelde haar met de minuut weg zakken in mijn armen. Ik schreeuwde de da om haar te helpen. Lieve Christel. We hebben alles gedaan wat we konden. Tinneke is op. Je moet haar laten gaan. Toen ze kreeg ze een spuitje en stierf in mijn armen. Van haar lievellings doosje had ik een bedje gemaakt. haar in gelegd met haar dekentje over haar en een roosje erbij. Prutske haar broertje begreep er niets van. Stapte ook in het doosje en nestelde zich neer gedeeltelijk op en naast haar. de da nam haar mee en drie dagen later mocht ik mijn Tinneke terug gaan ophalen in het urn potje dat ik had gekozen voor haar. Ik had haar beloofd toen ik ze van straat redde dat we altijd zouden samen zijn. Daar heb ik mij aangehouden. Met mijn Prutske dat ik van spanje mee had gesmokkeld (werd daar door de mensen op straat mishandeld en hij alleen kreeg geen eten. De andere zwervertjes wel. Hij was een klein katje met een stomp van een staartje. heb hem eerst nog moeten laten operen in spanje. Toen ik terug naar Belgie kwam wonen heb ik hem uiteraard meegebracht. Zijn overlijden was zolas dat van Tinneke. Opeens weg. Hij had de spaanse ziekte. Is 7 jaar geworden. Is 8 maanden na Tinneke overleden. S avonds nog speels in mijn armen. de dag erna als dood in mijn armen. Dat breekt een mens. Prutske en Tinneke zijn samen voor altijd en bij mij. geen dag gaat er voorbij dat ik niet naar het urn potje kijk. Hun lievelingsbeertjes staan ook bij hen. Lieve Chatblis. Ik heb heel veel spijt dat ik jou niet mocht kennen. Ik was toen nog niet op FB. Ik leesde wel de verhaaltjes in Dag allemaal. Ik zal dan ook veel van jou gemist hebben. Sorry lieverd. Je bent een prachtig sterretje. Zo hartverscheurend Veronique xxx
Ik heb veel foutjes geschreven. Maar het was dan ook met een wazig zicht. De traantjes kon ik niet bedwingen. Mijn excuses.
Oh Christel wat zijn fouten ….. trek het jou niet aan, want ook ik ben niet perfect 😉.
Veel sterkte !!!!
Tranen rollen over mijn wangen als ik het allemaal (her)lees van Chatblis. Zo herkenbaar … De machteloosheid, het verdriet, het zoeken naar je maatje dat er niet meer is … Drie weken geleden nog dolblij omdat ik Charlie mijn ex-zwerver en recent ontdekte erfelijke nierpatiënt terug mee naar huis mocht nemen na twee dagen infuus bij dierenarts. Amper drie dagen later moest ik terug om hem te laten inslapen. Zijn lichaam liet hem volledig in de steek. Wat mis ik mijn knapperd, mijn hartendief, mijn knuffelbeer. Gelukkig delen “dieren/katten”liefhebbers lief en leed met elkaar zodat er wat extra troost kan gevonden worden. Anderen duwen het mes wat dieper in je hart want “het is toch maar een kat”, wettelijk gezien zelfs maar “een voorwerp” dus morgen gedaan met dat gedoe. Gelukkig had Charlie dan wel meer hart en liefde in zijn ruwe bolster dan sommigen mensen. Chatblis, Charlie en alle anderen hierboven op de regenboogbrug, we missen jullie
Het verdriet om het verlies van een dier kan zo intens zijn. Ze zijn een lid van ons gezin. Enkel dierenvrienden verstaan dit. Voor velen is een dier nog altijd “maar een dier”. Zo gaan wij niet om met onze lieverds. Het zijn levende wezens die buiten eten en drinken, ook aandacht en liefde nodig hebben. Op jouw pagina Veronique, kunnen we onszelf zijn. We kunnen rouwen om onze overleden katjes en iedereen verstaat dit verdriet. Dit is niet altijd zo vanzelfsprekend in onze onmiddellijke omgeving, werkmidden of vriendenkring. Hier voelen we ons thuis. Wij zijn jou dan ook heel dankbaar.
Idd ik had het niet beter kunnen verwoorden Trees,en tuurlijk zijn er meer en mss ergere dingen in de wereld volgens vele mensen. Maar verdriet om een viervoetig gezinslid is het verdriet hier in huis ook telkens zeer groot! En dan troosten we ons aan de leuke herinneringen. 😘😻
ik ben een echte dierenliefhebber en weet hoe het voelt om een kattekind te verliezen ik huil mee met veronique
Iedere keer weer… Tranen in mijn ogen en een krop in mijn keel…
Chatblike, jij zou vandaag 8 jaar worden. Veel te vroeg moest je vertrekken. Je had nog een heel leven voor je, maar het mocht niet zijn.
Lieve Chatblis, we blijven je missen, maar je blijft voor altijd in ons hart en in onze gedachten.
Ik hoop, waar je ook bent, dat er hoge bomen zijn om in te klimmen, en muizen om op te jagen en andere katjes om mee te spelen.
Lieverd, het ga je goed hierboven.
Ach Veronique. Het verlies van Blieke blijft bij velen van ons hangen alsof het gisteren was. Bij het herlezen van het tekstje, rolden de tranen weer rijkelijk. Ze heeft velen van ons zo diep geraakt. Maar weet dat ze ook velen van ons samengebracht heeft. Ze moest het eens weten, het kleine ebbenhouten poezenkind!
En juist dat maakt de herinnering aan haar zo speciaal. Ik ga haar nooit vergeten. Nooit ofte nimmer.
Liefs,
Marleen
Zo mooi, droevig en ontroerend Veronique. Ik heb meer dan een zakdoek noig gehad toen en ook nu 😍
Ik begrijp het zo goed. Het.blijft een wonde in je hart…een leven lang.
Mijn Zidy is 14 dagen geleden vertrokken naar de poezenhemel .als ik in mijn zetel zit zie ik hem voorbij lopen ,echt niet te doen dan zijn de traantjes daar weer .het zal moeten slijten .gelukkig loopt onze Mouchy hier nog rond .
Ik begrijp je gevoel maar al te goed ,ik voelde het als mijn klein lief Speedyke ons verliet en het blijft je bij Dikke knuffel voor allen die dit gevoel kennen
Lieve Veronique, ik heb deze week mijn minnietje die bijna 20 j zou worden en zolang bij mij was moeten afgeven. Ik voel me net zo leeg, zo verloren en vind men draai niet. In jouw verhalen vind ik steun, een boek over afscheid van ons furry Kids zou zeker helend werken. Dus als je het ooit ziet zitten om dit te schrijven …