“Mijn grootste wens? Ik wil zoveel mogelijk mensen een glimlach bezorgen met mijn foto’s, tekeningen, teksten. En vooral: mijn liefde voor katten met hen delen.”

Veronique vertelt: “Ik kom uit een klein Limburgs dorpje te midden van een grote, warme en hardwerkende familie. Ik ben de jongste van vier kinderen en bracht mijn tijd graag door in de natuur. Liefst in mijn eentje, onder de blauwe lucht. Als kind had ik problemen met mijn ogen. Daardoor hield ik niet zoveel van groepsspelletjes of sporten. Ik hield me liever bezig met mijn dieren en mijn kleurpotloden. Ik heb ze nog: die eerste tekeningen. Er staan katten op. Ze lijken op konijnen, maar ach, dat is in het licht van de tijd een detail.”

“Tekenen werd al snel het liefste dat ik deed. Toen ik vijf was nam ik mijn eerste grote beslissing: ik zou tekenaar worden. Mijn eerste exposities waren tekeningen die ik van de juf op vrijdagmiddag op het schoolbord mocht maken en die het hele weekend bleven staan. Soms ging ik op zondagmiddag terug naar school om mijn eigen tentoonstelling te bekijken door de vensters. Mijn liefde voor papier en potlood groeide met de jaren en waar ik ook ging in mijn jeugd: mijn tekenspullen gingen altijd met me mee.”

“Het lag dan ook voor de hand dat ik op mijn 18^e toegangsexamen deed voor de kunstacademie. Er volgden vijf jaar van intensieve kennismaking met kunst en jonge kunstenaars in Breda. Omdat ‘katten tekenen’ geen afstudeerrichting bleek te zijn, specialiseerde ik me in mode.”

“Ik deed mijn stage bij Dagblad De Limburger, waar ik meteen een baan aangeboden kreeg. In die tijd begon ik ook met het schrijven van verhalen die samen met mijn tekeningen als columns een plaats vonden in verschillende bladen. Vanuit de lokale kranten werd ik al snel opgepikt door de landelijke pers en ik kwam terecht in het hart van Nederland bij de Haagsche Courant.”

“In 1999 verhuisde ik, gedreven door de liefde, naar Antwerpen. In dat jaar had ik een eerste solo-expositie van mijn schilderijen in de Arenbergschouwburg. In de jaren die volgden schilderde en tekende ik mij een weg door het leven. En ik ontwierp de theaterdecors voor comedian Geert Hoste. In 2008 publiceerde ik mijn eerste kinderboek: Het Ei met de Gouden Gans. Dit autobiografische debuut over mijn eerste grote vriendschap met een dier, viel meteen in de prijzen bij de Vlaamse Kinder- en jeugdjury. Aansluitend maakte ik een reeks van vier boeken over Spits de Muis. Twee kinderboeken ‘Uit elkaar’ en ‘Pesten Stop!’ werden ook in het buitenland uitgegeven. Er verschenen vertalingen van mijn werk in o.a. het Frans en Duits.”

“Toen ontdekte ik de fotografie. Er ging een nieuwe wereld voor mij open. Technieken veranderden, maar mijn favoriete onderwerp bleef hetzelfde: dieren in het algemeen en katten in het bijzonder. Altijd ontdekte ik weer iets nieuws in hun ogen, hun vacht, hun karakter. Fotograferen groeide uit tot een dagelijkse passie. Het bood me een nieuwe mogelijkheid om met derden te delen wat me zo raakte in de dieren om me heen.”

“In 2011 begon ik met het schrijven van verhalen over mijn katten. Ik bood die verhalen samen met mijn foto’s aan bij Dag Allemaal, het grootste magazine van België. De redactie nodigde me uit de wekelijkse column ‘Miauwkes’ te schrijven. Ik deed niet liever! In 2013 verscheen mijn eerste kattenboek bij Uitgeverij Manteau.”

“En toen kwamen de sociale media. Ik begon met een dagelijkse post over het leven met katten. Mijn katten Chatblis, Pernod en later Cootje en Beer veroverden de harten van duizenden volgers, verspreid over alle continenten. Ondertussen verscheen er elk jaar één nieuw boek, een kattenkleurboek, een kattenkalender. De vrienden van Miauwkes® vormen samen een hechte groep dierenliefhebbers. In 2016 kwam de kern van deze groep samen op de allereerste Miauwkes®dag.”

“Als kind, starend naar de Limburgse lucht, droomde ik ervan dat mijn schetsen over de wereld zouden reizen om mensen een goed gevoel te geven. En ja: dromen komen uit. Mijn tekeningen leiden nu hun eigen internationaal leven. Via mijn Duitse uitgever worden er kunstdrukken en seriegrafieën op grote schaal gereproduceerd en in heel Europa verspreid.”

“Een grote filosofie? Die heb ik niet. Ik volg waar mijn hart me de weg wijst. Waar de lens van mijn camera of de punt van mijn potlood een boeiend beeld kan vastleggen. Mijn grootste wens is eenvoudig, maar daarom niet minder ambitieus: Ik wil zoveel mogelijk mensen een glimlach bezorgen met mijn foto’s, tekeningen en teksten.”